Rozdział 1 "Powrót rodziny"

Strach rządził sercami milionów mieszkańców Anglii. Dziwne zaginięcia i morderstwa wstrząsnęły mglistym krajem, który od dawna był spokojny. Teraz ożył aby pić krew swych obywateli, która wsiąkała w ziemię. Daleko od ludzkich oczu znajdował się mały dworek z zielonymi scianami pokrytymi mchem i roślinami Wielki ogród przykryty kałużami wytworzonymi przez krople deszczu prezentował się majestatycznie. Krzewy, które powinny zimować kwitły i nadawały kolorów w ogrodzie rodziny Malfoy` ów. Uśmiechnęłam się ze swojego okna, gdy zobaczyłam zmierzającą ciotkę. Narcyza Malfoy wychowywała mnie odkąd moja matka została zesłana do Azkabanu. Była moją opoką i nauczycielką, która wyszkoliła mnie na wykwalifikowaną morderczynię i idealną kandydatkę na popleczniczkę Czarnego Pana. Rozejrzałam się po pokoju. Było to ogromne pomieszczenie o szmaragdowych ścianach i srebrnych liniach, które przypominały winorośle.  Na samym środku stało ogromne łoże z zielonym satynowym baldachimem, mebel był wykonany z czarnego drewna tak jak reszta znajdujących się tu przedmiotów. Szafka nocna była zabałaganiona księgami i różdżką, która była moją największą bronią. Ogromna czarna szafa była pełna oryginalnych ubrań i szat a stojące obok lustro było duże i miało czarną ozdobną ramę. Mimo, że nie chodziłam do Hogwartu, to pomieszczenie było pełne znaków Salazara Slytherina. Uśmiechnęłam się szyderczo i ujęłam różdżkę w dłonie. Z drzewa wiśni, 11 i pół cala a rdzeń to włos z głowy jednorożca. Rączka była ozdobiona małymi diamencikami. Wsadziłam ją do tylniej kieszeni czarnych dżinsów i zeszłam na dół. Hall był przestronnym pomieszczeniem o białych niczym śnieg ścianach i zielonym dywanem. Obok drzwi stały dwa popiersia przypominające atakującego węża.

-Witaj ciociu. –mruknęłam

-Meggie, myślałam, że jesteś na mieście. –odezwała się Pani Malfoy

-Nie. Za dużo szlam. –skrzywiłam się, co wywołało na twarzy ciotki delikatny uśmiech

-W takim razie mogę powiedzieć, Ci to teraz. Twoja matka uciekła. –odparła Narcyza

Poczułam jak moje serce przyspiesza a na twarzy pojawia się uśmiech zadowolenia. Byłam pewna, że oczy nagle rozbłysły.

-Nareszcie. –syknęłam

Narcyza pokiwała głową i zdjęła pelerynę.

-Tak, przyjdzie wieczorem. Ministerstwo pewnie najpierw przeszuka dom.

Jak na potwierdzenie tych słów, ktoś zapukał do ogromnych wejściowych drzwi. Oparłam się o poręcz schodów i zmusiłam się do powstrzymania grymasu obrzydzenia, gdy do środka wszedł szef Biura Aurorów.

-Witamy Panie Scrimegour. –powiedziała Narcyza

-Witam, Pani Malfoy. A cóż to za młoda dama?- zapytał, gdy jego wzrok padł na mnie

-To moja siostrzenica. Panna Megara Lestrange. –przedstawiła mnie ciotka

-Miło poznać. –mruknął wyciągając w moim kierunku dłoń

Musnęłam koniuszki jego palców i natychmiast zabrałam rękę. Widziałam na jego twarzy obrzydzenie i pogardę wobec mojej osoby, a raczej nazwiska i osób, które mnie spłodziły. Ruszyłam za meżczyzną i ciotką do salonu, gdzie usiadłam w szmaragdowym fotelu. Salon była największym pomieszczeniem w Malfoy Manor. Jasnobrązowa podłoga odbijała się lekko od puchowego zielonego dywaniu, który był przetykany srebrnymi nićmi. Nad pięknym kominkiem, w którym trzaskały czerwone płomienie, wisiał portret rodziny Malfoy. Lucjusz Malfoy mój wujek i szanowany pracownik Ministerstwa a także sługa Czarnego Pana miał długie platynowe włosy i haczykowaty nos a jego szare oczy patrzyły chłodno na mnie. Był zawsze dostojny i zimny. To on nauczył mnie nienawiści do szlam i im podobnych. Obok niego stała moja ciotka Narcyza, tylko troszkę młodsza. Jej brązowe włosy opadały na bladą twarz i brązowe oczy, które patrzyły tylko odrobinkę cieplej niż jej męża. Przed nimi stał mój kuzyn i ich jedyny syn Dracon. Był małą kopią swojego ojca. Krótkie platynowe włosy były ulizane niewyobrażalną ilością żelu aby bardziej eksponować szlachecką twarz młodego Malfoya.  Szare oczy patrzyły na gości a na twarzy dziedzica widniał dumny uśmiech. Przeniosłam wzrok na Scrimeogura, która siedział a kanapie i popijał właśnie herbatę z jednej z filiżanek. Zapamiętać aby ja później zniszczyć albo podrzucić Drew.

-Jak pewnie pani słyszała, Pani siostra uciekła z Azkabanu razem ze swoim szwagrem i mężem. -Odezwał się w końcu meżczyzna

-To może ich złapiecie?- warknęłam szyderczo

-Chcielibyśmy sprawdzić, czy nie zatrzymali się tutaj. –ciągnął szef Biura Aurorów udając, że nie słyszał mojej uwagi

-Ma nas Pan za śmierciożerców?- zapytałam unosząc wyżej brwi

Speszył się i spuścił wzrok. Uśmiechnęłam się zjadliwie i spojrzałam na ciotkę.

-Nie skąd, To tylko procedury.- powiedział

-W takim razie,proszę. Mam tylko nadzieję, ze nic ie ucierpi. –mruknęła ciotka Cyzia

Czarodziej wstał i ruszył po dworku a gapowata skrzatka za nim. Gdy meżczyzna znajdował się w odpowiedniej odległości zwróciłam się do ciotki.

-ON im pomógł?- zapytałam

-Tak ale na razie milcz. Wszyscy oskarżą o to Blacka.

Owy Black był moim wujkiem. Nigdy go nie poznałam, wiedziałam jednak, że został Gryfonem i nienawidził Czarnego Pana. Później został osadzony w więzieniu za czyn, którego nigdy nie popełnił a dwa lata temu uciekł. Nie interesował mnie, już sam fakt, że był Gryfonem mnie obrzydzał a co dopiero przyjaźń ze szlamą. Założyłam nogę na nogę i zobaczyłam jak pracownik Ministertswa wraca.

-Znalazł Pan coś?- zapytałam złośliwie

-Nie. Przepraszam za najście Pani Malfoy. –mruknał

-Do widzenia. –odparła ciotka Narcyza i odprowadziła czarodzieja do drzwi

Założyłam ręce na piersi i uśmiechnęłam się.

-Tępy gumochłon. –zadrwiłam

-Przygotuj się. Twoja matka powinna tu być za trzy godziny. –zapiszczała Cyzia

Wywróciłam oczami. Cieszyła się bardzie niż ja, cóż możliwe, że byłam bardziej dojrzała od tej wiedźmy.

            Słońce zachodziło i toczyło ostatni bój z mrokiem, który pragnął zająć jego teren. Gdy w końcu słońce zniknęło za horyzontem a na niebie zalśniły pierwsze gwiazdy poczułam, że żyję. Uwielbiałam noce, mrok otaczał cały swiat swoimi ramionami a jego palce delikatnie muskały moje serce. Stanęłam przed lustrem i uważnie się sobie przyjrzałam. Byłam wysoką dziewczyną o szczupłej budowie ciała. Miałam skórę bladą jak śnieg i czarne włosy, które opadały na gładkie czoło. Moje oczy przypominały dwa węgle i były otoczone kaskadą czarnych rzęs. Zdecydowałam się na czarne rurki, które eksponowały szczupłe nogi i botki na wysokim obciasie, które sprytnie je wydłużały. Na ramiona narzuciłam białą koszulę z długim rękawem a włosy zostawiłam rozpuszczone. Gdy usłyszałam dzwonek do drzwi zeszłam powoli po schodach. Mój oddech nieświadomie przyspieszył, tak jak moje serce, które teraz tłukło się o moje żebra jakby chciało je połamać. Stanęłam na ostatnim stopniu tuż obok Lucjusza i Drew. Drew była córką Alecto, która również tkwiła w Azkabanie. Była pulchną dziewczyną o rudych włosach przez co przypominała mi zdrajców krwi, Weasley` ów. Nie lubiłyśmy się i gdyby nie zakazy, zabiłabym ją w pierwszej kolejności. Założyłam ręce na piersi i czekałam aż ciotka wpuści gości. Do środka weszły trzy postacie odziane w czarne szaty z kapturami, które zasłaniały ich twarze. Pierwsza była niewątpliwie kobietą o bladej skórze przypominającej cienki materiał naciągnięty na czaszce.  Czarne włosy były poskręcane w małe loczki i potargane. Małe czarne oczka zasłonięte rzęsami i opadającymi na nie powiekami. Kobieta uśmiechnęła się ukazując rząd zepsutych zębów.

-Bellatriks. –westchnęła ciotka Narcyza i objęła Panią Lestrange

-Witaj, Cyziu. –powiedziała piskliwie moja matka

Przyjrzałam się reszcie uciekinierów. Pozostała dwójka była płcie męskiej o posiadali krótkie czarne włosy. Ich oczy spoczęły na mnie a na twarze wypłynęły uśmiechy. Od razu rozpoznałam swojego ojca Rufolfa i wuja Rabastana. Na moje usta wypłynął uśmiech, gdy ojciec podszedł do mnie i mocno objął.

-Urosłaś od naszego ostatniego spotkania. –powiedział ochryple ojciec

-Starałam się. –odparłam

Moja matka w końcu oderwała się od ciotki Narcyzy i spojrzała na mnie. Na jej twarzy pojawił się wyraz dumy.

-Megara. –westchnęła obejmując mnie

-Witaj matko.- odparłam

Ciotka Narcyza odprowadziła gości do salonu a ja spojrzałam na wuja Lucjusza.

-Gdzie będą spać?- zapytałam

-W pokojach gościnnych. Nie musisz się o to martwić.- odparł ruszając do salonu

Kłamstwo, powinnam się martwić o życie.